แม้คำว่า “กาสิโน” จะเคยเป็นของต้องห้ามในเวทีการเมืองไทยมาหลายสิบปี แต่ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา เสียงเรียกร้องให้ เปิดกาสิโนอย่างถูกกฎหมาย กลับเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะในรัฐสภา ซึ่งมีการตั้งกรรมาธิการและกลุ่มศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง
พัฒนาการในรัฐสภา: จากความกล้าแค่ในวงเล็ก สู่เวทีอภิปรายระดับชาติ
ปี 2564: รัฐสภาไทยเริ่มมีมติให้ตั้ง คณะกรรมาธิการวิสามัญเพื่อศึกษาความเป็นไปได้ของการเปิดกาสิโนถูกกฎหมาย โดยอ้างอิงจากโมเดลประเทศเพื่อนบ้าน เช่น สิงคโปร์ มาเก๊า และกัมพูชา
ปี 2565–2566: มีการเปิดเผยรายงานสรุปว่าประเทศไทย “มีความเหมาะสม” ในการเปิดกาสิโนภายใต้เงื่อนไขควบคุมเข้มงวด และสามารถสร้างรายได้ปีละไม่ต่ำกว่า 4 แสนล้านบาท
เหตุผลของฝ่ายสนับสนุน
รายได้มหาศาลจากภาษีและค่าธรรมเนียม
หลายฝ่ายมองว่า การเปิดกาสิโนสามารถสร้างรายได้ให้รัฐแบบก้าวกระโดด โดยเฉพาะในช่วงเศรษฐกิจฟื้นตัวหลังโควิด
ดึงนักท่องเที่ยวต่างชาติ
หากไทยสามารถจัดตั้ง “Entertainment Complex” ที่รวมกาสิโน โรงแรม ศูนย์ประชุม และแหล่งช้อปปิ้ง จะสามารถแข่งขันกับประเทศอย่างสิงคโปร์หรือมาเลเซียได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ลดอิทธิพลของบ่อนเถื่อน
การควบคุมแบบโปร่งใสอาจทำให้การพนันผิดกฎหมายค่อย ๆ หายไป หรือถูกดึงเข้าสู่ระบบภาษีอย่างถูกต้อง
สร้างงานและกระตุ้นเศรษฐกิจในภูมิภาค
จังหวัดชายแดน หรือเมืองท่องเที่ยวอย่าง พัทยา ภูเก็ต เชียงใหม่ ถูกเสนอให้เป็นพื้นที่นำร่อง เพราะมีศักยภาพในการรองรับโครงการขนาดใหญ่
ข้อถกเถียง: ศีลธรรม vs ความจริงทางเศรษฐกิจ
ฝ่ายที่ยัง “ไม่เห็นด้วย” กับแนวคิดนี้ ยังคงยึดหลักความกังวลด้านศีลธรรมเป็นหลัก เช่น
การพนันจะทำให้คนจนยิ่งจนลง
ปัญหาอาชญากรรมและฟอกเงิน
การเสื่อมสลายของวัฒนธรรมและโครงสร้างครอบครัว
อย่างไรก็ตาม กระแสใหม่ในรัฐสภาเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
นักการเมืองจำนวนมากเริ่ม “พูดตรง” ว่า
“ห้ามเท่าไรก็ไม่หมด เปิดเสียเลยจะดีกว่าไหม?”
เสียงจากรัฐสภา คือจุดเริ่ม ไม่ใช่จุดจบ
การตั้งกรรมาธิการศึกษาและเสียงอภิปรายในสภา อาจไม่ใช่การตัดสินใจขั้นสุดท้าย แต่คือการเปิดพื้นที่ให้ สังคมไทยเริ่มพูดคุยเรื่องกาสิโนอย่างตรงไปตรงมา เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์
